مرکز تحقیقات علوم اعصاب

ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن: از درﯾﭽﻪ ﻣﺤﻮر ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎ-روده-ﻣﻐﺰ

ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن [1] ﯾﮏ اﺧﺘﻼل ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﭘﯿﺶروﻧﺪه ﻋﺼﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﺳﺎل ۱۸۱۷ ﺗﻮﺳﻂ ﺟﯿﻤﺰ ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن [2] ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﺑﺎ ﻋﻼﺋﻢ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻟﺮزش در ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ [3]، ﮐﻨﺪی ﺣﺮﮐﺎت )ﺑﺮادیﮐﯿﻨﺰﯾﺎ( [4] و ﺳﻔﺘﯽ ﻋﻀﻼت [5] ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺷﻮد. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ، ﻋﻼﺋﻢ ﻏﯿﺮﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ از دﺳﺖ دادن ﺣﺲ ﺑﻮﯾﺎﯾﯽ )آﻧﻮﺳﻤﯿﺎ( [6]، ﻧﻘﺺﻫﺎی اوﻟﯿﻪ ﮔﻮارﺷﯽ و ﯾﺒﻮﺳﺖ، اﻓﺴﺮدﮔﯽ و ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻧﯿﺰ در آن دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد. ﻋﻼﺋﻢ ﻏﯿﺮﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﯿﺶ از ﻇﻬﻮر ﻧﻘﺺﻫﺎی ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﮐﻪ ﻧﺸﺎندﻫﻨﺪه ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺳﯿﺴﺘﻤﯿﮏ ﮔﺴﺘﺮده اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری اﺳﺖ.

ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﭘﺲ از آﻟﺰاﯾﻤﺮ دوﻣﯿﻦ اﺧﺘﻼل ﺷﺎﯾﻊ ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺨﺮﯾﺒﯽ [7] اﺳﺖ و ﺷﯿﻮع و ﺑﺮوز آن ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﺳﻦ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻗﺎﺑﻞﺗﻮﺟﻬﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺎر ﺟﻬﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﺑﻪ دﻟﯿﻞ روﻧﺪ ﭘﯿﺮی ﺟﻤﻌﯿﺖ، ﻃﯽ دو دﻫﻪ آﯾﻨﺪه دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻮد. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدان اﻧﺪﮐﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از زﻧﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺒﺘﻼ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺗﻔﺎوتﻫﺎی ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ در ﺑﺮوز ﺑﯿﻤﺎری ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺤﯿﻄﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻧﯿﺰ در اﺑﺘﻼ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﻧﻘﺶ دارﻧﺪ.

ﻋﻠﺖﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﭘﯿﭽﯿﺪهای از ﻋﻮاﻣﻞ ژﻧﺘﯿﮑﯽ، ﻣﺤﯿﻄﯽ و ﺳﺒﮏ زﻧﺪﮔﯽ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ. ﮔﺮﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎ ۵ ﺗﺎ ۱۰ درﺻﺪ ﻣﻮارد ﺑﺎ ﺟﻬﺶﻫﺎی ﺗﮏژﻧﯽ [8] ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻫﺴﺘﻨﺪ، اﮐﺘﺸﺎﻓﺎت ژﻧﺘﯿﮑﯽ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ در درک ﻣﻮﻟﮑﻮﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری اﯾﻔﺎ ﮐﺮده اﻧﺪ. ﺟﻬﺶ در ژنﻫﺎﯾﯽ ﻧﻈﯿﺮ آﻟﻔﺎ-ﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﯿﻦ [9]، PINK1،PARKIN  و LRRK2 فرآﯾﻨﺪﻫﺎﯾﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﻣﯿﺘﻮﮐﻨﺪری و ﺧﻮدﺧﻮاری ﻟﯿﺰوزوﻣﯽ [10] را ﻣﺨﺘﻞ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﺗﺸﺪﯾﺪ اﺧﺘﻼﻻت ﻋﺼﺒﯽ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽﺷﻮد. اﯾﻦ ﺟﻬﺶﻫﺎ ﻧﻔﻮذﭘﺬﯾﺮی [11] ﻣﺘﻐﯿﺮی دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻋﻮاﻣﻞ ژﻧﺘﯿﮑﯽ و ﻣﺤﯿﻄﯽ اﺿﺎﻓﯽ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد.

ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ آﻓﺖﮐﺶﻫﺎ )ﻣﺎﻧﻨﺪ روﺗﻨﻮن [12] و ﭘﺎراﮐﻮات [13])، ﻣﻮاد ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﺻﻨﻌﺘﯽ (ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺮیﮐﻠﺮواﺗﯿﻠﻦ [14]) و ﻓﻠﺰات ﺳﻨﮕﯿﻦ (ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻨﮕﻨﺰ و ﺳﺮب) ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﺧﻄﺮ ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ، ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺳﺒﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﯿﺰ ﻧﻘﺶ ﺗﻨﻈﯿﻤﯽ در اﯾﻦ ﺧﻄﺮ دارﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل، ﻣﺼﺮف ﺳﯿﮕﺎر و ﮐﺎﻓﺌﯿﻦ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎی ﻣﺤﺎﻓﻈﺘﯽ-ﻋﺼﺒﯽ [15] ﺧﻄﺮ را ﮐﺎﻫﺶ دﻫﻨﺪ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺼﺮف زﯾﺎد ﻟﺒﻨﯿﺎت و ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ آﻻﯾﻨﺪهﻫﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ آن را اﻓﺰاﯾﺶ دﻫﻨﺪ. ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه ﮐﻪ رژﯾﻤﯽ ﻏﻨﯽ از ﻣﯿﻮهﻫﺎ، ﺳﺒﺰﯾﺠﺎت و ﻏﻼت ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺑﺪﻧﯽ، ﺑﻪ وﯾﮋه ورزشﻫﺎی ﺷﺪﯾﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻄﺮ اﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن را ﮐﺎﻫﺶ دﻫﺪ. ﭘﺎﺗﻮﻓﯿﺰﯾﻮﻟﻮژی ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﺑﺎ از دﺳﺖ رﻓﺘﻦ ﻧﻮرونﻫﺎی دوﭘﺎﻣﯿﻨﺮژﯾﮏ در ﺑﺨﺶ ﻣﺘﺮاﮐﻢ ﺟﺴﻢ ﺳﯿﺎه [16] و ﺗﺠﻤﻊ آﻟﻔﺎﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﺟﺴﺎم و ﻧﻮرﯾﺖﻫﺎی ﻟﻮﯾﯽ [17] ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺷﻮد. ﺗﺨﺮﯾﺐ ﭘﺎﯾﺎﻧﻪﻫﺎی دوﭘﺎﻣﯿﻨﺮژﯾﮏ در اﺳﺘﺮﯾﺎﺗﻮم [18] ﻧﻘﺶ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢﺗﺮی در ﺑﺮوز ﻋﻼﺋﻢ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ از دﺳﺖ رﻓﺘﻦ ﻧﻮرونﻫﺎ در ﺟﺴﻢ ﺳﯿﺎه اﯾﻔﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ.

اﺧﺘﻼل در ﻣﺴﯿﺮ ﺟﺴﻢ ﺳﯿﺎه ﺑﻪ اﺳﺘﺮﯾﺎﺗﻮم [19] ﺑﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢﻫﺎی اﻧﺘﻘﺎل دﻫﻨﺪه ﻋﺼﺒﯽ ﻣﺘﻌﺪدی ﮔﺴﺘﺮش ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ:

اﺧﺘﻼل  دوﭘﺎﻣﯿﻨﺮژﯾﮏ:  اﺧﺘﻼل در ﺳﯿﮕﻨﺎلدﻫﯽ دوﭘﺎﻣﯿﻦ ﺑﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮدﻫﺎی اﺟﺮاﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی و ﺣﺎﻓﻈﻪ ﮐﺎری ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﯽﮔﺬارد. ﻋﻮاﻣﻞ ژﻧﺘﯿﮑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﭘﻠﯽﻣﻮرﻓﯿﺴﻢﻫﺎی ﮐﺎﺗﮑﻮل آﻣﯿﻦ- او-ﻣﺘﯿﻞ ﺗﺮاﻧﺴﻔﺮاز [20] ﻧﻘﺶ دوﭘﺎﻣﯿﻦ در ﺷﻨﺎﺧﺖ را ﺗﻌﺪﯾﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ.

ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮐﻮﻟﯿﻨﺮژﯾﮏ: ﮐﺎﻫﺶ اﺳﺘﯿﻞﮐﻮﻟﯿﻦ در ﻫﺴﺘﻪ ﻗﺎﻋﺪهای ﻣﺎﯾﻨﺮت [21] ﺑﺎﻋﺚ اﺧﺘﻼل در ﺗﻮﺟﻪ، ﺣﺎﻓﻈﻪ و ﯾﮑﭙﺎرﭼﮕﯽ ﻗﺸﺮی، ﺑﻪ وﯾﮋه در زوال ﻋﻘﻞ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن [22] ﻣﯽﺷﻮد.

ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﻮرآدرﻧﺮژﯾﮏ: ﺗﺨﺮﯾﺐ زودﻫﻨﮕﺎم ﻟﻮﮐﻮس ﺳﺮوﻟﺌﻮس [23] اﻧﻌﻄﺎفﭘﺬﯾﺮی ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ و ﺗﻮﺟﻪ را ﻣﺨﺘﻞ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻧﻘﺺ در ﭘﺮدازش ﺣﺴﯽ ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽﺷﻮد.

ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺳﺮوﺗﻮﻧﺮژﯾﮏ: اﺧﺘﻼل در ﻣﺴﯿﺮﻫﺎی ﺳﺮوﺗﻮﻧﺮژﯾﮏ اﺧﺘﻼﻻت ﺧﻠﻘﯽ، روانﭘﺮﯾﺸﯽ [24] و ﺗﻮﻫﻤﺎت ﺑﺼﺮی [25] را ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ از ﻃﺮﯾﻖ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪهﻫﺎ رخ ﻣﯽدﻫﺪ.

اﻟﺘﻬﺎب ﻋﺼﺒﯽ [26] ﺑﻪ ﻃﻮر ﻓﺰاﯾﻨﺪه ای ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺤﺮک اﺻﻠﯽ ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎی اﻟﺘﻬﺎﺑﯽ را ﺑﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﺧﻄﺮ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻣﯽﺳﺎزد. ﻣﯿﮑﺮوﮔﻠﯿﺎﻫﺎی ﺗﻨﻈﯿﻢﻧﺸﺪه از دﺳﺖ رﻓﺘﻦ ﻧﻮرونﻫﺎی دوﭘﺎﻣﯿﻨﺮژﯾﮏ را ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮﻫﺎی ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻣﺘﺎﺑﻮﻟﯿﺴﻢ ﻣﯿﺘﻮﮐﻨﺪری و ﭼﺮﺑﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﺮس اﮐﺴﯿﺪاﺗﯿﻮ و ﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﻮﭘﺎﺗﯽ [27] ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽﺷﻮد. ﻋﻮاﻣﻞ اﭘﯽژﻧﺘﯿﮑﯽ و ﺟﻬﺶﻫﺎی دیانای ﻣﯿﺘﻮﮐﻨﺪرﯾﺎﯾﯽ ﭘﯿﮑﺮی ﻧﯿﺰ در اﯾﻦ ﻓﺮآﯾﻨﺪ ﻧﻘﺶ دارﻧﺪ ﮐﻪ اﻫﻤﯿﺖ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺗﺄﺛﯿﺮات ارﺛﯽ و اﮐﺘﺴﺎﺑﯽ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ. وﺟﻮد رﺳﻮﺑﺎت آﻟﻔﺎ-ﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﯿﻦ در اﻓﺮاد ﺳﺎﻟﻢ از ﻧﻈﺮ ﻋﺼﺒﯽ، ﻧﺸﺎندﻫﻨﺪه ﻃﯿﻔﯽ از ﺧﻄﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ اﻓﺮاد ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﭘﯿﺸﺮوی ﮐﻨﺪ. ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﭘﺮوﺗﺌﯿﻦ آﻟﻔﺎ-ﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻧﺎدرﺳﺖ ﺗﺎ [28] ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺑﻪ ﺷﯿﻮهای ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎی ﭘﺮﯾﻮﻧﯽ ﮔﺴﺘﺮش ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ و ﺑﺎ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺳﻠﻮﻟﯽ و اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪﺻﻮرت ﺗﺮﻧﺲﺳﯿﻨﺎﭘﺘﯿﮏ، آﺳﯿﺐ اﯾﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﺪ. در ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن، اﯾﻦ آﺳﯿﺐﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻً اﺑﺘﺪا در ﺑﺎﻓﺖﻫﺎی ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻋﺼﺒﯽ روده ای (ENS) [29] و ﻏﺪد زﯾﺮ ﻓﮑﯽ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎرﻫﺎی ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﺮﮐﺰی (CNS) ﮔﺴﺘﺮش ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭘﯿﺶﺗﺮ ذﮐﺮ ﺷﺪ اﯾﻦ ﻣﺸﺎﻫﺪات از ﻓﺮﺿﯿﻪ ﺑﺮاک ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎن ﻣﯽدارد آﺳﯿﺐﺷﻨﺎﺳﯽ آﻟﻔﺎ-ﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﯿﻦ از روده آﻏﺎز ﺷﺪه و از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺴﯿﺮﻫﺎی ﻋﺼﺒﯽ واگ ﺑﻪ CNS ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﻮد. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺮوز زودﻫﻨﮕﺎم ﻋﻼﺋﻢ ﻏﯿﺮﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﺒﻮﺳﺖ و ﺗﺨﻠﯿﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮی ﻣﻌﺪه ﺑﺮ ﻧﻘﺶ ﻣﺤﻮری روده در ﻣﺮاﺣﻞ اوﻟﯿﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﺗﺄﮐﯿﺪ دارد. ﺷﻮاﻫﺪ ﺣﺎﺻﻞ از ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﻧﺴﺎﻧﯽ و ﻣﺪلﻫﺎی ﺣﯿﻮاﻧﯽ اﯾﻦ ارﺗﺒﺎط را ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل، ﮐﺎﻫﺶ ﺑﺮوز ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﭘﺲ از واﮔﻮﺗﻮﻣﯽ [30] ﺗﻨﻪای و ﭘﯿﺸﮕﯿﺮی آزﻣﺎﯾﺸﯽ از ﮔﺴﺘﺮش آﻟﻔﺎ-ﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﯿﻦ از ﻃﺮﯾﻖ واﮔﻮﺗﻮﻣﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ارﺗﺒﺎط ﻣﯿﺎن روده و CNS اﺷﺎره دارد. ﻋﺼﺐ واگ دﻫﻤﯿﻦ ﺟﻔﺖ از اﻋﺼﺎب ﺟﻤﺠﻤﻪای [31]، ﻃﻮﻻﻧﯽﺗﺮﯾﻦ و ﭘﺮاﮐﻨﺪهﺗﺮﯾﻦ ﻋﺼﺐ ﺟﻤﺠﻤﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻓﯿﺒﺮﻫﺎی ﺣﺴﯽ، ﺣﺮﮐﺘﯽ و ﭘﺎراﺳﻤﭙﺎﺗﯿﮏ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﻋﺼﺐ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ در ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ ﺑﺎﮐﺘﺮیﻫﺎی روده و ﻣﻐﺰ اﯾﻔﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎی دﺳﺘﮕﺎه ﮔﻮارش، ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻋﺼﺒﯽ و ﺳﯿﺴﺘﻢ اﯾﻤﻨﯽ ﻣﺮﺗﺒﻂ اﺳﺖ. ارﺗﺒﺎط ﻋﺼﺐ واگ ﺑﺎ ﻣﻐﺰ ﻋﻤﺪﺗﺎً از ﻃﺮﯾﻖ اﺗﺼﺎﻻت ﺳﯿﻨﺎﭘﺴﯽ در ﻫﺴﺘﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻨﺰوی [32] در ﺳﺎﻗﻪ ﻣﻐﺰ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد.

ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎی روده ﺑﺎ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻧﻮرونﻫﺎی آوران ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻋﺼﺒﯽ روده ای، ﻣﺴﯿﺮی ﺳﯿﻨﺎﭘﺴﯽ ﺑﺎ ﻋﺼﺐ واگ اﯾﺠﺎد ﮐﺮده و ﺗﺒﺎدل اﻃﻼﻋﺎت ﺑﯿﻦ ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎی روده و ﻣﻐﺰ را ﺗﺴﻬﯿﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ.

ﻋﺼﺐ واگ از ﻃﺮﯾﻖ ﻧﻮرونﻫﺎی ﺣﺴﯽ و ﮔﯿﺮﻧﺪهﻫﺎی ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ و ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ در ﻃﻮل دﺳﺘﮕﺎه ﮔﻮارش ﺳﯿﮕﻨﺎلﻫﺎی روده ای را ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺳﻠﻮلﻫﺎی اﻧﺘﺮواﻧﺪوﮐﺮﯾﻦ [33] ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺳﯿﮕﻨﺎلدﻫﯽ اﯾﻦ ﻋﺼﺐ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.

ﺗﻐﯿﯿﺮات در ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎی روده ﻧﯿﺰ ﻧﻘﺶ ﻣﺤﻮر ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎ-روده-ﻣﻐﺰ در ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن را ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻣﺘﺎآﻧﺎﻟﯿﺰ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﻮرد-ﺷﺎﻫﺪی ﻧﺸﺎن داده ﮐﻪ در ﺑﯿﻤﺎران ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن اﻟﮕﻮﻫﺎی ﻣﺸﺨﺼﯽ از دﯾﺴﺒﯿﻮزﯾﺲ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﺷﻮد، ﺷﺎﻣﻞ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎی ﻣﻔﯿﺪی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮووﺗﻼﺳﻪ [34]، ﻓﯿﮑﺎلﺑﺎﮐﺘﺮﯾﻮم [35]، و ﻻﮐﻨﻮﺳﭙﯿﺮاﺳﻪ [36]. اﯾﻦ ﺑﺎﮐﺘﺮیﻫﺎ اﺳﯿﺪﻫﺎی ﭼﺮب ﮐﻮﺗﺎه زﻧﺠﯿﺮ[37] (SCFA) ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﯾﮑﭙﺎرﭼﮕﯽ دﯾﻮاره روده، ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻋﻤﻠﮑﺮد ENS و ﮐﺎﻫﺶ اﻟﺘﻬﺎب ﺿﺮوری ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﮐﺎﻫﺶ اﯾﻦ ﺑﺎﮐﺘﺮیﻫﺎ ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﻧﻔﻮذﭘﺬﯾﺮی روده، اﺧﻼل در ﻫﻤﻮﺳﺘﺎز روده و ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻋﻼﺋﻢ ﺣﺮﮐﺘﯽ و ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻣﺮﺗﺒﻂ اﺳﺖ. در ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺑﺎﮐﺘﺮیﻫﺎی ﺑﯿﻤﺎریزا [38] ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﯿﻔﯿﺪوﺑﺎﮐﺘﺮﯾﺎﺳﻪ [39]، آﮐﺮﻣﺎﻧﺰﯾﺎ [40]، و ﮐﺮﯾﺴﺘﻨﺴﻮﻧﻼﺳﻪ [41] در ﺑﯿﻤﺎران ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﻨﺪ. اﻓﺰاﯾﺶ آﮐﺮﻣﺎﻧﺰﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻻﯾﻪ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻣﻮﮐﻮزی روده اﻟﺘﻬﺎب را ﺗﺸﺪﯾﺪ ﮐﺮده و ﺗﺠﻤﻊ آﻟﻔﺎ- ﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﯿﻦ را ﺗﺴﺮﯾﻊ ﮐﻨﺪ. از زﻣﺎن ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﻨﯿﺎدی در ﺳﺎل ۲۰۱۵ ﮐﻪ دﯾﺴﺒﯿﻮزﯾﺲ روده را ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﻣﺮﺗﺒﻂ ﮐﺮد، ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﻮردی-ﺷﺎﻫﺪی ﻣﺘﻌﺪدی ﻧﻘﺶ ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮم روده در ﺑﯿﻤﺎریزاﯾﯽ ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮده اﻧﺪ. اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﮐﻪ ﺣﺠﻢ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﺘﻐﯿﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ، ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ را در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ، از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺑﺮ ﻣﺮاﺣﻞ ﺧﺎص ﺑﯿﻤﺎری ﯾﺎ ﻣﺤﺪود ﮐﺮدن ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺨﺪوشﮐﻨﻨﺪهای ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﺴﯿﺖ ﯾﺎ ﺷﺮاﯾﻂ روده ای. ﻋﻠﯽرﻏﻢ ﺗﻔﺎوت اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﮋاد، ژﻧﺘﯿﮏ، رژﯾﻢ ﻏﺬاﯾﯽ و ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺑﯿﻮﻣﺎرﮐﺮﻫﺎی ﺑﺎﻟﻘﻮه ﺑﺮای ﺗﺸﺨﯿﺺ ﯾﺎ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن را ﭘﯿﭽﯿﺪه ﮐﻨﻨﺪ.

ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎی روده از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺑﺮ ﭘﺎﺗﻮژﻧﺰ ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﯽﮔﺬارد، از ﺟﻤﻠﻪ:

اﻟﺘﻬﺎب: دﯾﺴﺒﯿﻮزﯾﺲ [42] اﺳﺘﺮس اﮐﺴﯿﺪاﺗﯿﻮ را اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽدﻫﺪ و ﺗﺎ ﺷﺪن ﻧﺎدرﺳﺖ آﻟﻔﺎ-ﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﯿﻦ را ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ.

اﺧﺘﻼل در ﻣﺘﺎﺑﻮﻟﯿﺴﻢ ﻟﯿﭙﯿﺪ: ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻣﯿﮑﺮوﺑﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﺠﻤﻊ و اﻧﺘﻘﺎل آﻟﻔﺎ-ﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻮاﺣﯽ ﻣﺘﻌﺪد ﻣﻐﺰ اﺛﺮ ﺑﮕﺬارد.

ﮐﺎﻫﺶ ﮔﺮﻟﯿﻦ [43]: ﺳﻄﻮح ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ ﭘﺮووﺗﻼﺳﻪ ﺑﺎ ﮐﺎﻫﺶ ﮔﺮﻟﯿﻦ، ﻫﻮرﻣﻮن ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻋﺼﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺣﻤﺎﯾﺖ از ﻧﻮرونﻫﺎی دوﭘﺎﻣﯿﻨﺮژﯾﮏ ﺿﺮوری اﺳﺖ، ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ.

ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻧﻮروﺗﺮاﻧﺴﻤﯿﺘﺮﻫﺎ: SCFAﻫﺎ و ﻣﺘﺎﺑﻮﻟﯿﺖﻫﺎی ﻣﯿﮑﺮوﺑﯽ ﻣﺴﯿﺮﻫﺎی اﻧﺘﻘﺎل دﻫﻨﺪه ﻋﺼﺒﯽ را ﺗﻌﺪﯾﻞ ﮐﺮده و ﺑﺮ ﻧﻮرونﻫﺎی ENS و ﺳﯿﮕﻨﺎلدﻫﯽ دوﭘﺎﻣﯿﻨﺮژﯾﮏ اﺛﺮ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ. ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﺴﺒﯿﻮزﯾﺲ در ﺑﯿﻤﺎران ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن در ﻣﺮاﺣﻞ اوﻟﯿﻪ و درﻣﺎنﻧﺸﺪه ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﺷﻮد و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﻓﺮاد ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﺧﺘﻼل رﻓﺘﺎری ﺧﻮاب REM اﯾﺪﯾﻮﭘﺎﺗﯿﮏ و ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪان آنﻫﺎ ﮔﺴﺘﺮش ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺣﺎﮐﯽ از وﺟﻮد ﯾﮏ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﯿﺶﺑﺎﻟﯿﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺷﻮد. ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻣﯿﮑﺮوﺑﯽ ﺑﺎ ﻓﻨﻮﺗﯿﭗﻫﺎی ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﺑﺮای ﻣﺜﺎل، ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎی ﺗﻮﻟﯿﺪﮐﻨﻨﺪه SCFA ﺑﺎ ﮔﺬار زودﻫﻨﮕﺎم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺮﺗﺒﻂ اﺳﺖ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﺴﺎ [44] ﻫﺎی ﺧﺎص ﺑﺎ ﻋﻼﺋﻢ ﺣﺮﮐﺘﯽ و ﻏﯿﺮﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮﻫﻤﺎت، ﮐﺎﻫﺶ اﻧﮕﯿﺰه و اﺧﺘﻼﻻت ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ارﺗﺒﺎط دارﻧﺪ.

ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎی روده ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺴﯿﺮﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﻮژﻧﺰ ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ:

آﻣﯿﻠﻮﺋﯿﺪﻫﺎی ﺑﺎﮐﺘﺮﯾﺎﯾﯽ: ﭘﺮوﺗﺌﯿﻦﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺮﻟﯽ [45] ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ اﺷﺮﯾﺸﯿﺎ ﮐﻠﯽ [46] ﺗﺮﺷﺢ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮآﯾﻨﺪﻫﺎی ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﯾﻮن را ﺗﻘﻠﯿﺪ ﮐﺮده و ﺗﺠﻤﻊ آﻟﻔﺎ-ﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﯿﻦ و اﻟﺘﻬﺎب ﻋﺼﺒﯽ را ﺗﺤﺮﯾﮏ ﮐﻨﻨﺪ.

اﻟﺘﻬﺎب روده: اﻓﺰاﯾﺶ ﺳﯿﺘﻮﮐﯿﻦﻫﺎی اﻟﺘﻬﺎﺑﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ IL-6 ،IL-1β، و TNF-α در ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎی ﻣﺪﻓﻮع و ﺑﺎﻓﺘﯽ، اﻟﺘﻬﺎب روده و ﺳﯿﺴﺘﻤﯿﮏ را ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ.

ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎی ﺿﺪاﻟﺘﻬﺎﺑﯽ: ﮐﺎﻫﺶ ﻓﯿﮑﺎلﺑﺎﮐﺘﺮﯾﻮم و روزﺑﻮرﯾﺎ [47] ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ رودهای اﻟﺘﻬﺎﺑﯽ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﻟﺘﻬﺎب ﺳﯿﺴﺘﻤﯿﮏ ﻓﺮآﯾﻨﺪﻫﺎی ﻧﻮرودژﻧﺮاﺗﯿﻮ را ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻣﻮﺟﻮد روی ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎی روده در ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﺑﻪﺻﻮرت ﻣﻘﻄﻌﯽ اﻧﺠﺎم ﺷﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ رواﺑﻂ ﻋﻠّﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎی روده و ﭘﺎﺗﻮژﻧﺰ ﺑﯿﻤﺎری را ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ. ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻃﻮﻟﯽ [48] ﺑﯿﺸﺘﺮ، ﺑﻪوﯾﮋه در ﺑﯿﻤﺎران ﺟﺪﯾﺪ، درﻣﺎنﻧﺸﺪه ﯾﺎ در ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﯿﺶﺑﺎﻟﯿﻨﯽ، ﺑﺮای ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ داﻧﺶ ﻣﺎ درﺑﺎره اﯾﻦ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎ ﺿﺮوری اﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ، ﮔﺴﺘﺮش ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺑﺮای ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﯿﻤﺎران ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن ﻏﯿﺮﻣﻌﻤﻮل ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺗﺮوﻓﯽ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪﮔﺎﻧﻪ (MSA) [49] و ﻓﻠﺞ ﭘﯿﺸﺮوﻧﺪه ﻓﻮقﻫﺴﺘﻪای (PSP) [50] ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ در ﺗﻤﺎﯾﺰ ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن از اﺧﺘﻼﻻت ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﻔﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ.

اﺳﺘﻔﺎده از روشﻫﺎی ﭼﻨﺪ-اﻣﯿﮏ [51] ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺘﺎژﻧﻮﻣﯿﮑﺲ [52]، ﻣﺘﺎژﻧﻮﻣﯿﮑﺲ وﯾﺮوﺳﯽ [53]، ﺗﺮﻧﺴﮑﺮﯾﭙﺘﻮﻣﯿﮑﺲ [54]، ﭘﺮوﺗﺌﻮﻣﯿﮑﺲ [55] و ﻣﺘﺎﺑﻮﻟﻮﻣﯿﮑﺲ [56] ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ دﯾﺪﮔﺎه ﭼﻨﺪﺑﻌﺪی از ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎی دﺧﯿﻞ در ارﺗﺒﺎط ﺑﯿﻦ ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎی روده و ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن اراﺋﻪ دﻫﺪ و ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻣﺪاﺧﻼت درﻣﺎﻧﯽ ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ ﺑﺮای ﻣﺤﻮر ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎ- روده-ﻣﻐﺰ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ. ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ اﯾﻦ ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎ، ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺑﺎ ﭼﺎﻟﺶﻫﺎی ﻗﺎﺑﻞﺗﻮﺟﻬﯽ ﻣﻮاﺟﻪ اﺳﺖ. ﺗﻔﺎوت در ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت، ﺣﺠﻢ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﺗﻔﺎوتﻫﺎی ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮی ﻗﻄﻌﯽ درﺑﺎره ﻧﻘﺶ ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎی روده در ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن را دﺷﻮار ﻣﯽﺳﺎزد. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ، اﺗﮑﺎی ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﻪ دادهﻫﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ ﻣﯿﮑﺮوﺑﯽ ﺑﺪون ﺗﺤﻠﯿﻞﻫﺎی ﻋﻤﻠﮑﺮدی، ﻓﻬﻢ ﻣﮑﺎﻧﯿﺰمﻫﺎی ﻋﻠّﯽ را ﻣﺤﺪود ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد ﻣﯽﺗﻮان ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ روده و ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎی آن ﻧﻘﺶ ﺣﯿﺎﺗﯽ در ﭘﺎﺗﻮژﻧﺰ ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن اﯾﻔﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺮ ﺗﺠﻤﻊ آﻟﻔﺎ-ﺳﯿﻨﻮﮐﻠﺌﯿﻦ، اﻟﺘﻬﺎب ﻋﺼﺒﯽ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﯿﻤﺎری ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ. درک اﯾﻦ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﻢﻫﺎ راهﻫﺎی اﻣﯿﺪوارﮐﻨﻨﺪه ای ﺑﺮای ﺗﺸﺨﯿﺺ زودﻫﻨﮕﺎم، ﭘﯿﺸﮕﯿﺮی و ﻣﺪاﺧﻼت درﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﻮرﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﺗﺎی روده در ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺎرﮐﯿﻨﺴﻮن اراﺋﻪ ﻣﯽدﻫﺪ.

References:

1. Simon, D. K., Tanner, C. M., & Brundin, P. (2020). Parkinson disease epidemiology, pathology, genetics, and pathophysiology. Clinics in geriatric medicine, 36(1), 1-12.

2. Dorsey, E. R., Elbaz, A., Nichols, E., Abbasi, N., Abd-Allah, F., Abdelalim, A., ... & Murray, C. J. (2018). Global, regional, and national burden of Parkinson's disease, 1990–2016: a systematic analysis for the Global Burden of Disease Study 2016. The Lancet Neurology, 17(11), 939-953.

3. Warnecke, T., Schäfer, K. H., Claus, I., Del Tredici, K., & Jost, W. H. (2022). Gastrointestinal involvement in Parkinson’s disease: pathophysiology, diagnosis, and management. npj Parkinson's Disease, 8(1), 31.

4. Jia, X., Chen, Q., Zhang, Y., & Asakawa, T. (2023). Multidirectional associations between the gut microbiota and Parkinson’s disease, updated information from the perspectives of humoral pathway, cellular immune pathway and neuronal pathway. Frontiers in Cellular and Infection Microbiology, 13, 1296713.

5. Zhang, X., Tang, B., & Guo, J. (2023). Parkinson’s disease and gut microbiota: from clinical to mechanistic and therapeutic studies. Translational Neurodegeneration, 12(1), 59.

6. Lin, C. H., Chen, C. C., Chiang, H. L., Liou, J. M., Chang, C. M., Lu, T. P., ... & Wu, M. S. (2019). Altered gut microbiota and inflammatory cytokine responses in patients with Parkinson’s disease. Journal of neuroinflammation, 16, 1-9.

7. Shen, T., Yue, Y., He, T., Huang, C., Qu, B., Lv, W., & Lai, H. Y. (2021). The association between the gut microbiota and Parkinson's disease, a meta-analysis. Frontiers in aging neuroscience, 13, 636545.

8. Hirayama, M., & Ohno, K. (2021). Parkinson’s disease and gut microbiota. Annals of Nutrition and Metabolism, 77(Suppl. 2), 28-35.

9. Travagli, R. A., Browning, K. N., & Camilleri, M. (2020). Parkinson disease and the gut: new insights into pathogenesis and clinical relevance. Nature Reviews Gastroenterology & Hepatology, 17(11), 673-685.

[1] Parkinson’s Disease

[2] James Parkinson

[3] Resting Tremor

[4 Bradykinesia

[5] Rigidity

[6] Anosmia

[7] Neurodegenerative

[8] Monogenic Mutation

[9] α-Synuclein

[10] Lysosomal Autophagy

[11] Penetrance

[12] Rotenone

[13] Paraquat

[14] Trichloroethylene

[15] Neuroprotective

[16] Substantia Nigra Pars Compacta

[17] Lewy Bodies & Lewy Neurites

[18] Striatum

[19] Nigrostriatal

[20] Catechol-O-methyltransferase

[21] nucleus basalis of Meynert

[22] Parkinson’s disease dementia

[23] Locus Coeruleus

[24] Psychosis

[25] Visual Hallucinations

[26] Neuroinflammation

[27] Synucleinopathy

[28] Folding

[29] Enteric Nervous System

[30] Vagotomy

[31] Cranial 

[32] Nucleus Tractus Solitarius

[33] Entroendocrine

[34] Prevotellaceae

[35] Faecalibacterium

[36] Lachnospiraceae

[37] Short Chain Fatty Acid

[38] Pathogen

[39] Bifidobacteriaceae

[40] Akkermansia

[41] Christensenellaceae

[42] Dysbiosis

[43] Ghrelin

[44] Taxa

[45] Curly

[46] Escherichia coli

[47] Roseburia

[48] Longitudinal

[49] Multiple System Atrophy

[51] Multiomics

[52] Metagenomics

[53] Viral Metagenomics

[54] T.JroahnascnrnipetsoHmoicfesrs

[55] Proteomics

[56] Metabolomics

ﮔﺮدآوری و ﺑﺎزﻧﻮﯾﺴﯽ: اردﺷﯿﺮ ﻧﺒﯽزاده داﻧﺸﺠﻮی دﮐﺘﺮی ﻋﻠﻮم اﻋﺼﺎب